Роднае карэньня.
I
…А ешчэ трэба паведаміць цябе, даражэнькі сынок наш, — чытаў лежачы на цьвёрдай канапе пасьля абеда, бацькоўскую пісульку студэнт-мэдык Архіп Лінкевіч, — што у новай нашай хаці жыць мы дужа баімся…
Архіп пацягнуў раз-другі папіроску, абтрос попел на бляху, буркнуў пад нос: «Што за дзіва?» і зацікаўлены пачаў разьбіраць далей закаручкі запэцканаго чарнілам пісьма:
…Здаецца ніразу не было таго ў нашым сяле, што дзеецца цяпер у гэтай хаці…
— Ну й пісара ж знайшоў бацька сабе, — у голас загаварыў Архіп, ніяк ня могучы разабраць слова ў пісульцы.
Ён ізноў зацягнуўся, вылаяў у думцы пісаку, што ня гледзючы на добры селянскі пачастунак і пяць капеек, так дрэнна пішыць пісьмы, саўсім не чытэльна, і задумаўся аб далёкім родным сяле, аб міленькіх старэнькіх сялібах і садку, што сам з бацькам садзіў колькі гадоў назад.
«Як многа слаўнаго ў нашых вёсках, сёлах,
