ты во даждала?..» Звінела ў адным баку. І што с табою будзе? плыло ў другім.
А зорачкі блішчэлі так хораша на небі І скрыпеў сьнег… І мерные тужлівые вершы ля целі з неаткуль:
|
Мой родны край, краса мая, |
І задумаўся Клім. І пеялася неяк па іншаму:
|
Мой родны край, краса мая, |
Пад ложэчкаю шчымела нешта незнаёмае.
|
Мой родны край, як ты-ж мне мілы, |
І ляцелі думкі. І дрыжэлі струны душы дзіўна-маркотным гукам.
|
Мой родны край, як ты-ж мне мілы, |
«Эгэ-ж, уцяміць, пазнаць, зразумець ніколі ня здолііш» — быў чуцен шэпт. «І хіба!. Што?..»
«Але ж не адрэкацца, ня быць здраднікам, а любіць, шанаваць родную Бацькаўшчыну павінен, доўжан…» быў другі шэпт. «Люблю… ці ж не люблю?.. А страшна яно роднае… чым?..»
І спархмурнеў Клім, сігаў[1] шпарчэй па скрыпучым марозным сьнегу. Ляцела думка: «Мой родны кут, люблю цябе бяз меры!» і забавілася яна, не ўцекала.
— Ці не захварэла твая галава, Клім, пасьля лазьні? — спытаўся бацька.
— Палепшаіць, — атказаў сын.
- ↑ Сігаць (дыялект.) — крочыць. (Вікікрыніцы
)
