Дужэй, з болем стагнала, валілася, калацілася, нікнула к зямлі вухам…
Цэлавала раптам, цэлавала гліну, зямлю, доўга, безперэстанку…
— А прашніся! Устань! А-а-а… Адгукніся мне! Адгукніся—а-а…
Мёртвая ціша стаяла каля гаю і на гаю і неўцямная жудзь плыла-цягнулася ў тэй цішы.
А яна распасьцірала рукі па магільнаму курганку і ўзноў лежала доўга і нібы бездыханьня…
Пачынала варушыцца, бытцым пасьля цяжкае хваробы…
Варушылася так, мусіць гнёў яе хто да зямлі.
Падыймалася на аслаблые ногі, хістаючыся, паволі клала крыж на сябе і цалавала расьпяцьце, клала крыж на паветра ў адзін бок, і ў другі, і ў трэцьці, і ў чацьвёрты, за кожным разам цалавала росные камкі зямлі.
Пераксціла усю магілу.
Дастала с кішэні невялічкі ножык-складанчык, а з-за пазухі кавалачэк спісанай паперы, прыціснула к грудзям маладым, пацалавала, абліла сьлезамі…
Сагнулася. Падняла адну дзярнінку, капанула складанчыкам.
Палажыла у ямачку паперу, загарнула зямлю, прыціхла…
Узяла горстачку зямлі і пасыпала сабе за кабат на грудзі маладые і змучэные… Халоднінька…
Малілася ізноў і цішэй, с прыемнаю пакутаю і лягчэйшым сэрцам, плакала…
