— Глядзіце-тку, нейкі Чымпэра, сяло Страшкова, дом нумар пяць, паштовае аддзяленьне Рачыневес, прадае маёнтак і сем дзесяцін ворнага поля. У сяле школа і чыгунка.
Брэтшнэйдэр нэрвова затарабаніў пальцамі аб стол і зьвярнуўся да Швэйка:
— Дзіўлюся, чаму вас цікавіць гэты маёнтак, пан Швэйк.
— А, гэта вы? — сказаў Швэйк, падаючы яму руку. — А я вас адразу не пазнаў. У мяне дужа дрэнная памяць. У апошні раз мы разлучыліся, здаецца, у прыймовай канцылярыі паліцэйскае ўправы. Што ад тае пары парабляеце? Часта залучаеце сюды?
— Я маю да вас інтэрас, — сказаў Брэтшнэйдэр. — У паліцэйскай управе я чуў, што вы гандлюеце сабакамі. Мне-б трэба было добрага фокстэр‘ера ці там шпіца ці наогул што-небудзь такое..
— Гэта мы вам усё можам даставіць. Чыстакроўнага хочаце, ці так... з вуліцы?
— Я думаю спыніцца на чыстакроўным, — адказаў Брэтшнэйдэр.
— А чаму-б вам ня купіць паліцэйскага сабаку? — запытаў Швэйк. — Яна-б вам ураз усё асачыла, навяла-б вас на сьлед злачынца. Гэткі сабака ёсьць у аднаго разьніка на Вршовіцах[1] і возіць яго каламажку. Гэты сабака не знайшоў яшчэ, можна сказаць, свайго сапраўднага прызначэньня.
— Я-б хацеў шпіца, — стрымлена праказаў Брэтшнэйдэр, — шпіца, які-б ня кусаўся.
— Хочаце бяззубага шпіца? — запытаўся Швэйк. — Маю такога на ўвазе ў Дэйвіцах[2], у аднаго шынкара.
— Бадай, што лепей ужо фокстэр‘ера... — нерашуча сказаў Брэтшнэйдэр, кюнолёгічныя[3] здольнасьці якога былі ў первястковым стане.
Каб не загад з паліцэйскае ўправы, дык яму-б ніколі і на думку ня ўзышло займацца з сабакамі. У загадзе-ж было
