маўся цэлы лес невялічкіх конічных грыбоў, з якіх кожны сьвяціў яркім срабрыстым зьзяньнем.
— Цс… — сказаў я. — Што гэта?
Мы прыслухаліся. Спачатку чулася смутнае мармытаньне, потым можна было адрозьніць гулкія ўдары гонгу.
— Яны ідуць па тунэлі! — сказаў Кавор.
Я абярнуўся і скокнуў цераз грыбы, да верхняй часткі пячоры. Я заўважыў, што яна пераходзіла ў шчыліну, праз якую ляцела ўгару паветра. Шчыліна зьнікала ў глыбокай цемры.
Я сарваў два сьветлых грыба, сунуў адзін з іх у кішэню так, што галоўка тырчэла з кішэні і сьвяціла, а другі падаў Кавору. Між тым, шум унізу ня спыняўся, але і не набліжаўся. Напэўна, селяніты радзіліся. Ва ўсякім выпадку, яны не адважваліся лезьці за намі. На нашым баку была значная перавага ў фізычнай сіле, і апрача таго мы былі далёка не настолькі крохкімі, як яны, а гэта азначала вельмі многа. Аднак, усё-такі часу траціць ня трэба было, і праз секунду я ўжо лез угару, усьлед за Каворам, падэшвы якога ярка сьвяціліся ад растаптаных грыбоў.
Калі я цяпер успамінаю гэтыя жахлівыя ўцёкі, у мяне ў вушах заўсёды стаіць характарны звон золата, якім званілі ланцугі пры кожным нашым руху.
Шум прасьледаваньня зусім сьціх, і гэта нас крыху заспакоіла. Часамі шчыліна рабілася настолькі вузкай, што мы ледзь маглі праціскацца па ёй. У другіх
