Старонка:Першыя людзі на месяцы.pdf/82

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

— Добра. Уцякайма!

Мы павярнулі ў нейкі бакавы ход. Кавор ішоў уперадзе.

Урэшце, ён абярнуўся і сказаў:

— Там зусім цёмна.

— Дарма. Нам будуць сьвяціць нашы ногі. Яны набраклі сьветлай вадкасьцю.

За гэты час галоўны тунэль напоўніўся гукамі, сярод якіх асабліва выдаваліся мэталёвыя ўдары, быццам звон вялікага гонгу. Усё казала аб сур’ёзнай пагоні за намі. Мы кінуліся ўперад, хоць тут, у цемры, мы не рызыкавалі рабіць рэзкіх рухаў з небясьпекі катыкнуцца на сьцяну, ці выцяцца галавою аб скляпеньні. Як відаць, пагоня пайшла па мастку.

Кавор, які ішоў уперадзе мяне, спыніўся і прашаптаў:

— Бетфорд! Я бачу ўперадзе сьвятло.

Я зараз-жа ўбачыў, што гэта сьвятло ня было падобна на блакітнае зьзяньне сьветлай месячнай вадкасьці; яно адрозьнівалася шэраватым водценем і хутчэй за ўсё напамінала слабае дзённае асьвятленьне. Кавор таксама заўважыў гэтую розьніцу і ўсхвалявана прашаптаў:

— Бэтфорд! Мне здаецца, што гэта сьвятло… няўжо…

Ён нават не адважыўся выказаць сваёй надзеі і моўчкі пайшоў уперад. Я пайшоў за ім. Сэрца ліхаманкава калацілася ў маіх грудзёх.