гімнастычныя здольнасьці Кавора, як відаць, зьдзівілу селянітаў, бо яны, ня спушчаючы з нас погляду, шпарка адышлі ад нас на некалькі крокаў. Мы апынуліся ў замкнутым коле, складзеным з гэтых казачных стварэньняў.
Становішча заставалася няпэўным ня больш сэкунды. Кавор узяў мяне пад руку.
— Мы павінны падначаліцца, — сказаў ён. — Яны нас не разумеюць. Давядзецца нам ісьці за імі!
Ён абярнуўся і пайшоў у тым кірунку, у якім нас вялі раней.
Я пакорліва пайшоў за ім.
Спачатку селяніты ішлі на пачцівай адлегласьці ад нас, але потым наблізіліся і зноў пайшлі поплеч.
Я памятую, што спачатку на падлозе, а потым па сьцяне ішоў непарыўны жолаб, па якім цякла сьветлая вадкасьць, здабытая таямнічай машынай. Гэтае вадкае сьвятло, як я тады-ж упэўніўся, зусім не давала цёплавых праменьняў. Яно толькі сьвяціла, але само было ня сьцюдзёней і не цяплей за іншыя вакольныя мёртвыя прадметы.
Мы пайшлі пад вагарамі і каламі другой вялізарнай машыны і потым накіраваліся ў доўгі тунэль. Тут гулу машын амаль што зусім ня было. Там-сям ля