— У гэты час вы, як відаць, прывыклі гуляць?
— Зусім правільна. Я ў гэты час дзіўлюся на захад сонца.
— Дазвольце вам не паверыць! Сёньня, напрыклад, вы...
— Так, сёньня! Дазвольце! Ах, так, так... Пра што-ж вы хацелі са мной пагаварыць?
— Іменна пра гэта. Так. Навошта вы гэта робіце? Кожны дзень вы прыходзіце сюды і гудзеце...
— Гуджу?
— Ды вось так, — і як можна дакладней я пачаў паказваць, як ён гудзе.
— Гм... Няўжо ў мяне зьявілася такая кепская прывычка?
— У гэтым няма ніякага сумненьня.
Ён узяў двума пальцамі ніжнюю губу і сказаў, разглядваючы лужыну каля сваіх ног:
— Я вельмі заняты важнай работай. А мо' гэтая гутарка вам не падабаецца, непатрэбна?
— О, не, — сказаў я, — ніколькі! Наадварот, я вам вельмі ўдзячны, але ўявеце сабе, што вы робіце справу, якая патрабуе пільнай увагі.
— А, — сказаў ён, — зразумела! — і задумаўся.
— Вы бачыце, — слабым голасам сказаў ён, — гэта ў мяне такая... прывычка. Я ведаю, што часам забываю аб сапраўднасьці. Я вам вельмі дзякую. Гэта трэба скончыць.
— Спадзяюся, што мая недалікатнасьць...
— О, ніколькі, ніколькі...
