І вось, у той час, калі мы прыкладвалі ўсе сілы, каб як-небудзь выблытацца з свайго трагічнага становішча, наш слых злавіў нейкі гул. Мы прыслухаліся.
Бум… бум… бум…
Гукі чуліся ў нас пад нагамі, у сярэдзіне месяца! Мабыць, гукі ішлі са значнай глыбіні і зьмякчаліся тоўстым пластам глебавай масы. Удары паўтараліся з такой рэгулярнасьцю, быццам у глыбіні месяца быў вялізарны гадзіньнік.
Бум… бум… бум…
— Што гэта?
— Лічыце ўдары…
Але Каворт спазьніўся з сваёй парадаю, бо гукі раптам спыніліся. Надыйшоўшая пасьля іх глыбокая цішыня дзейнічала на нэрвы ня менш узрушаюча.
Кавор загаварыў шэптам:
— Мы павінны трымацца разам. Трэба зьвярнуцца да балёну… чаго-б гэта не каштавала. Гэта вельмі незразумела і, магчыма, небясьпечна…
Раптам цішыня парушылася патокам гулу, звону і іншых мэталёвых гукаў. Здавалася, быццам каля нас адчыняюць вялізарныя жалезныя вароты.
— Я нічога не разумею! — шапнуў мне Кавор на вуха. — Нейкая засада… Нам пагражае небясьпека… Трэба схавацца…
Я моўчкі кіўнуў галавою. Мы асьцярожна пасунуліся ўперад і пачалі пралязаць скрозь гушчар. Гукі
