Старонка:Палі загаманілі (1930).pdf/13

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Выкідваюць цябе з вялікае асновы,
Супроць цябе
Са сцэны нашых дзён
Мая поэма просіць слова.
Узяўшы ўсё гнілое на прыцэл —
Зьвяртаюся да тых,
Хто заўжды духам дужы:
„О, комсамолія,
З будоўлі новых сьцен
Пусьці на злом нікчэмненькія душы!“
Ці месца тым,
Хто ў дні вялікіх бур,
У моманты перабудовы сьвету
Трымаецца, як вусень за вярбу,
Сваёй уласнай дробненькае мэты?
У нашы дні
Людзкога мора вал
Змывае плесьню нястрыманым шквалам.
Адзіны рух,
Адзін запал —
Ад Бэрліну,
Аж да Шанхаю.
Хадой падзей адточаны штылет,
Крывёй
І порахам заражаны аддалі
На два франты падзелены сусьвет
На барыкадах боек соцыяльных.
Хай рэха стрэл,
Хай гром скрозь рубяжы