Ды йшоу квяцістай рауніною
З мурожнай слаунаю травою
І зьяу на сонцы у пералівах
Пяшчотных тонау. Як на нівах
Жыта, збажынка легка гнуцца
І людзям радасна сьмяюцца
Сваім прыемным, мілым сьпевам.
Пад легкім ветрыка напевам,—
Так гнуцца, гойдаюцца травы,
Як пройме вецер іх ласкавы
І пойдуць хвалі травяныя
Э прыемным сьпевам чарадою,
Зашэпчуць краскі між сабою
Нібы дзяучаты маладыя».
|}
або:
|
«З за вокан ноч глядзіць маўкліва |
Водгук на гэтыя элемэнты мы знойдзем амал што ува усей паэзіі Коласа.
Што датычыцца прозы Коласа (Тараса Гушчы), то у ей ен зьяўляецца праудзвым рэалістым і абаронцам беларускага адраджэньня. У апавяданьні «Дудар» ен дау добры адказ усім, хто лічыу адсутнасьць пасьведчаньняу, аб беларускай паэзіі няздольнасьцю беларусау да яе. У другіх апавяданьнях ен малюе розные адценьні псыхікі беларуса.
Наагул, творчасьць Коласа павінна быць адзначана як творчасьць нацыянальная. У ей як у люстры адбіваецца прырода Беларусі, дух і характар яе ся-
