Гэта старонка не была вычытаная
Сяре́дняму сы́ну Хвёдару
За бряхню и крыўду
Пячонкя атбиў.
А да́ли пабачиў
Што съ тыя наву́ки
Ничо́га нима апрычъ муки,
И биць пиреста́ў
Тольки съ таго часу хму́ринъ стаў.
Нҍ, нибачыць Грынцы
Атъ сыноў пуця.
(Такъ народъ гаво́ря)
Што съ таго, што бацька ву́ча,
Матка ихъ патво́ря:
Ажъ яно и праўда:
Якъ бывала малы́й
Шъ чужога гаро̀да
Прынясе ў пастаньни
Ци гуркоў, ци бо́бу,
Матка таму́ й рада:
Ахъ ты мой сыночыкъ,
Прыне́съ мнҍ гуро́чык!
Йонъ мнҍ и падъ стара́сць
Хлҍбца раздабу́дзье:
Вырасьцье вели́кій
Матку карми́ць будзье.
Хавай жа, штобъ бацька
Но́йды ни паба́чиў
А то якъ прыеско́ча.
Во́ якъ прывало́ча.
