Амаль што не цэнтральнае апавяданьне ў зборніку — „Буланы“. Сюжэт — пачуцьці шаўлюжкі, старога Буланкі перад забоем…
„Карась“ спакойна, з каменным выразам твару, дастаў з халявы нож, папрабаваў пальцам вастрату яго і, як-бы што раптам уцяміўшы, даў гэтым нажом Буланаму ў грудзі.
Буланы ні то што каб гэта адчуў боль: яе неяк асабліва і ня было. У першую хвіліну было нейкае як-бы непаразуменьне перад усім тым, што робяць, што ёсьць… Пасьля ўсё стала цёмна-шэра-сівім, паплылі ў ім чырвоныя лапіны, з нейкаю страшнаю зеленьню ды яшчэ з нечым такім, што ўсё і нічога…“
І гэтак ные, тупаецца аўтар на працягу цэлага апавяданьня…
А вось адрывак з апавяданьня „Пачуцьці“.
„Была туманная раніца. Расплывалася імгла і цякла вада. Плакаў сад мокрым гальлём…“
І ўсё-то плача аўтар… Зусім ня прыстала плакаць яму, дужа маладому хлопцу…
А калі хлопцы плачуць, гэта — яўная адзнака заняпаду…
Жадалася-б, каб Кузьма Чорны здолеў выйсьці на свой ранейшы шлях здаровай рэалістычнай творчасьці.
Зборнічкі творчасьці Нікановіча („Золак“ і „Радасьць“), а гэтак сама апавяданьні Гаўрука і Мурашкі нічога цікавага не выяўляюць. Гэта — звычайныя спробы маладых пісьменьнікаў, якім яшчэ многа трэба папрацаваць над сабою ў сэнсе паглыбленьня свайго жыцьцёвага дасьведчаньня і ўдасканаленьня свайго пяра.
А ў цэлым можна лічыць, што 1926 год пакінуў пасьля сябе значны сьлед у галіне нашай мастацкай прозы.