Або:
- І я, мае дзеткі, на дажынках быў,
- Піва дый гарэлкі да сыта папіў
- І па барадзе цякло,
- Ды ў роце было.
Поэта, як-бы адчуваючы, што яго ідылія далёка ад жыцьцёвай праўды, імкнецца запэўніць нас:
- Бо гэта, браткі, праўда, а ня казка.
У казачна-ідылічнай краіне, створанай выабражэньнем поэты, сяляне, калі часам і пакутуюць, дык заўжды не па віне паноў, а толькі прыганятых. Ідэалізуючы сапраўдную зямляуласьніцкую шляхту, Дунін-Марцінкевіч заўжды ў адмоўных рысах малюе нам падпанкаў, яны аказваюцца людзьмі аморальнымі і сапраўднымі прыгнятальнікамі сялянства (пісар у творы "Купала", аканом у "Гапоне"). Паны, наадварот, як добрыя геніі сялянства, выпраўляюць памылкі сваіх служак, караючы іх за крыўды сялянам, як, напр., пані ў „Гапоне" карае аканома. А яшчэ лепш, па думцы аўтара, калі паны зусім не дапушчаюць гэтых крыўд. Ідэалам яго ў гэтым стасунку зьяўляецца князь Грамабой:
- Коратка дзяржаў ён радных паноў,
- Не папушчаў у крыўду бедных мужычкоў,
- Ды што і казаць! Бывала як гляне
- На аконама ці на камісара,
- Усяляку праўду з-пад ногця дастане:
- Кожан баяўся такога мацара.
Сяляне, як малюе беларускі пісьменьнік, зьяўляюцца пакорлівымі і чулымі да "панскай ласкі". Гэта сапраўдныя дзеці ў стасунку да сваіх бацькоў, якія шануюць іх і адносяцца да іх з шчырым замілаваньнем. Толькі на момант, у адным эпізодзе з-пад панскіх прыкрасаў, выплывае намёк на суровую праўду іншых адносін сялянства да паноў. У "Гапоне" аканом, каб напалохаць паню і адчапіцца ад суперніка, прадстаўляе апошняга за бунтаўніка, так малюе неспакойны стан сялян:
- Кепска, пані, ў нас чуваць,
- Уся воласьць у трывозе,
- Не адзін будзе ў астрозе,
- Хлопцы сталі бунтаваць.