Колиб, сказав, я вмер у Трои
То вже б не пив сіи гиркой
И марне так не волочивсь.
Казав, штоб лепши на пагости
Схавтурили б маи там косьці,
Дарма чим з Трои пакруцився
И валачобничаць пусьцився[1].
Больш-меншити блізкае падабенства нават паасобных выразаў у паданай паралелі не пакідае ніякага сумненьня, што аўтару беларускай поэмы быў вядомы украінскі ўзор. Але наша поэма не прадстаўляе сабой літаратурнага плагіату; аўтар яе ўзяў ад Катлярэўскага, магчыма, самую ідэю ўтварэньня літаратурнай пародыі, запазычыў можа нават несьвядома некалькі выразаў, але ўсюды ён захоўвае нацыянальны беларускі колёрыт; на падставе антычнага сюжэту і мітолёгіі ён разгортвае перад намі абразкі беларускага побыту, зарысоўвае беларускія характары. У гэтым мясцовым колёрыце выявілася далком самастойнасьць і орыгінальнасьць аўтара нашай "Энэіды", ня гледзячы на яго бясспрэчнае знаёмства з украінскім творам.
Больш цяжка разьвязаць пытаньне аб адносінах беларускага твору да "Энэіды" Осіпава. Акадэмік Карскі падае некалькі роўналежных выразаў з абодвух твораў, напр.:
У Равінскага:
Калі хто видзив, як Бахциха
Нямецка пива задаець;
Яке яно падымець лиха,
Запеницца і розна прець,—
Ай так і мора заравела,
Бублила, пенилась. шипела.
У Осіпава:
Горшок у бабы как со щами
Бурлит в растопленной печи,
Так точно сильными волнами
Кипело море в той ночи.
У беларускім творы апавядаецца, што выходзячы ад Зэўса,
Вянера тут яму прысела,
Хранцуз як барышню учив..
У творы Осіпава гаворыцца, што яна
- Как немка перед ним присела.
- ↑ Іbіd. 18 і 19.
