Старонка:Нарысы гісторыі беларускай літаратуры.pdf/211

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Так барацьба, на думку поэты, ёсьць істотная адзнака жыцьця; дзе яе няма, там гніль, супакой магілы. Барацьба каштоўна ня толькі з боку біолёгічнага; яна каштоўна і з боку соцыяльнага, яна паважна сваімі вынікамі: можа прынесьці плён перамогі над злом „пэрлаў горы“. Вось чаму поэта з любасьцю вітае гэту стыхію барацьбы.

Устань, навальніца, мкні нанова,
Узвый, вецер, з ёю заадно!
У віхры ўляціць палова,
Пакіне чыстае зярно.
Удар, цыклон, удар на мора,
Цалуй яго ў глухое дно,
Усплясьні ваду-і парлау горы
На бераг выкіне яно. (181)

Пясьняр у другім месцы заклікае пасьледваць прыкладу дзядоў, якія ўмелі змагацца з прыродай; іх душылі абшары лясоў, а яны агнём церабілі пушчы, цяпер „на попелі буйна ўзрасьлі каласы“. На думку поэты, трэба:

З гэтых дзедаў суворых прыклад нам-бы узяць, —
Ня хіліцца з бяды, ня пужацца агня,
Бо мы толькі тады дакачаема дня,
Калі нас не здалее змаганьне зьлякаць… (180)

І поэта бадзёра верыць, што гэты радасны дзень надыйдзе, што айчына адбудзіцца ад сну.

Ня згасла сонца! Сонца гляне,
Усіх падыйме ада сна.
Ён, гэты дзень, яшчэ настане,
— І ачуняе старана!
Я пад яе зімовай маскай,—
Пад сьнегам—бачу твар вясны,
І вее верш мой дзіўнай казкай,
І ясны ён, як зорак сны… (177)

Поэта моцна верыць, што народ хавае ў сябе потэнцыяльна вялізныя сілы, якія толькі чакаюць свайго выяўленьня. Гэтую веру пясьняр выразіў у пекнай форме сонэту, ахвярованага А. Пагодзіну (204).

Акрылены такімі магутнымі настроямі барацьбы і веры ў бацькаўшчыну, М. Багдановіч стварае сваю чароўную