Шмат у нашым жыцьці ёсьць дарог |
Перад тварам сьмерці блякне нават пекнасьць напружанага і шырокага жыцьця, і да свайго тастаманту―жыць, шукаць цэльнасьці і дбаць аб шырыні духоўнай―поэта не прамінуў дадаць сваё "memento morі", ён кажа:
І ў напружанасьці паўнаты |
У другім вершы мысьль аб сьмерці злучаецца ў Багдановіча з думкай аб роднай краіне. Ён цешыць сябе марай:
Ня будзеш цяжкая ты сыну |
Гэтак нават з думкай аб любай айчыне злучаецца ў М. Багдановіча філёзофія нірваны, нябыцьця.
Думка аб сьмерці асабліва часта ахапляла хворага целам, і, па яго ўласным прызнаньні, хворага душой беларускага поэты (185).
У адносінах да сьмерці магчымы тры становішчы: магчыма філёзофскае прымірэньне з ёй, супакаеньне ў думцы, што хоць усё індывідуальнае гіне, але агульнае—прырода і жыцьцё—адвечны. Такія адносіны да сьмерці мы знаходзім, напрыклад, у Пушкіна, які знаходзіў прымірэньне са сьмерцю ў думцы, што "у гробового входа младая будет жизнь играть, и равнодушная прырода красою вечною сиять".