Назіраньне над прыродай наўчае поэту мудрасьці, надае яму веры ў моц жыцьця і, паказваючы яму, што ў прыродзе гіне толькі ўсё індывідуальнае, але агульнае жыве, прымірае яго са сьмерцю. На аснове такіх назіраньняў увесь сьветапогляд поэты набывае натуралістычны характар; пясьняр кажа:
|
З аднэю я думкай у сьвеце жыву, |
Але побач з такім разумова-філëзофскім успрыйманьнем прыроды, мы знаходзім у Алеся Гаруна ўспрыманьне эмоцыяльнае; сэрца поэты б'ецца ў адзін тэмп з прыродай, і яго прыродаапісальныя вершы прадстаўляюць сабой сапраўдныя пэрлі музычнай лірыкі. Напрыклад, у малюнках восені, гэтай хмурнай і халоднай пары году, зьместу адпавядае і самы разьмер-дактыль, гэты хаўтурны, панафідны рытм, паводле выразу Чукоўскага. Наадварот, вясна абмалёўваецца ім у хуткім рытме, які адпавядае ажыўленьню прыроды. У вершы "У прыпар" чуюцца ў самых гуках адрыўчастыя ўдары пяруна і маланкі. Але сапраўдны пэрль мастацтва прадстаўляе "Завіруха" - верш, увесь пабудаваны на асонансах і алітэрацыях:
|
Завіруха скача ноччу |
