Так у поэзіі Цёткі зноў ажывае ідэолёгія народнікаў з іх верай у мужыка, з іх імкненьнем аддаваць яму перавагу перад усімі іншымі клясамі.
Як у сапраўднай народніцы, усе думкі поэтэсы накіраваны на тое, каб палепшыць дабрабыт селяніна. У вершы "Мае думкі" яна, раскрываючы перад намі свае запаведныя ідэалы, кажа:
Хацела-б я быць зярнём пшаніцы, |
Верш канчаецца сумным прызнаньнем, што Беларусь — край цёмны, што тут "ад цемнаты людзі сьпяць": усе спробы разбудзіць край аказаліся дарэмнымі. Гэта прызнаньне навеяна, бязумоўна, эпохай рэакцыі; аўтар тут як-бы робіць падагуленьне канчатковых вынікаў сваёй рэволюцыйнай дзейнасьці і прыходзіць да сумнага вываду:
Я там б'юся, я там у'юся, |
Але нават у часы рэакцыі Цётка ніколі не даходзіла да абсолютнай роспачы; у ёй жыла бадзёрая ўпэўненасьць, што ідэалы рэволюцыі будуць мець канчатковую перамогу, і ў сваім вершы "Вера беларуса" яна кажа:
Веру, братцы, людзьмі станем. |
Поэзія Цёткі, такім чынам, прайшла пад знакам волюнтарызму: у яе вершах сапраўды адчуваецца "волі гарт", напружнае кіпеньне жыцьцёвых сіл, бадзёрая энэргія і ўзьнятасьць, асабліва ў зборніку „Хрэст на свабоду"