Але пясьнярка добра разумела, што гэта зацішша не надоўга, за ім зноў „бура ідзе": пад такім загалоўкам яна піша маленькі верш, у якім рысуе бязупыннасьць рэволюцыі.
Ня толькі струны змаганьня моцна гучаць на ліры Цёткі; ёй аднолькава ўласьцівы мяккія, пяшчотныя перажываньні. Поэтэса сама зазначае розныя магчымасьці мастацтва; у сваім вершы, уступным да другога зборніку "Скрыпка беларуская", яна кажа:
У песьню можна пераліці |
Пяруны барацьбы грымяць у зборніку "Хрэст на свабоду" і наадварот, у зборніку "Скрыпка беларуская" сапраўды адчуваецца шэпт ніў залацістых, звон сярпа і касы; тут як-бы разьліты пах ліпавага мёду. У даным зборніку пераважаюць мяккія ідылічныя таны. У ідылічным асьвятленьні малюе пясьнярка, папершае, прыроду. Вось, напр., які дае яна абразок беларускага лета:
Ніва шуміць каласамі |
Тут верш Цёткі гэткі мяккі і пяшчотны, як мяккі і пяшчотны фарбы беларускай прыроды. Часам у сваіх апісаньнях поэтэса дасягае колёрытнай вобразнасьці, напр., у малюн-