У 1919 г. вярнуліся ў Менск. З Акалёніі Валеры хадзіў вучыцца ў Менск, пехатою, кожны дзень 6 вёрст туды і назад. Скончыўшы сямігодку, гады тры ня вучыўся зусім, Хадзіў з бацькам на мулярскую працу. Жылі ў вельмі цяжкіх умовах. Пачаў пісаць вершы Валеры Маракоў, шукаючы ў іх адпачынку ад цяжкога жыцьця і працы. Потым пазнаёміўся з Пушчаю і іншымі маладнякоўцамі. Працаваў, дзякуючы Якімовічу, У рэдакцыі „Беларускага піонэра“, нейкі час у рэдакцыі „Маладняка“. Стараньнямі Александровіча і Дудара трапіў У Беларускі пэдагогічны тэхнікум, дзе цяпер і вучыцца. З літаратурных ўплываў самыя моцныя меў ад творчасьці Лермантава: поэму „Демон“ Лермантава Валеры ведае ўсю напамяць. Любіў Надсона, Некрасава, Нікіціна. Пазьней зачытваўся „Завірухаю“ Чарота і захапляўся вобразнасьцю Пушчы.
Друкавацца Валеры Маракоў пачаў з 1925 г. Вышлі зборнікі яго вершаў: „Пялёсткі“ (1926 г.) і „На залатым пакосе“ (1927 г.).
Рэцэнзэнты даволі ўважліва адгукнуліся на выйсьце з друку яго зборнікаў, але зборнік „Пялёсткі“ спатканы быў даволі сурова за ідэолёгію поэты. Рэцэнзэнты зазначалі вялікі суб‘ектывізм поэты, адсутнасьць грамадзкіх мотываў, замкнутасьць ў сваім „я“, пэўны пэсымізм.
Пасьля выхаду зборніка „На залатым пакосе“, у якім ёсьць ужо і грамадзкія мотывы, гэтае ўражаньне ў справе ідэолёгічнае нявытрыманасьці поэты троху зьменшылася.