Ня мог на мак яму зьмяць косьці, Пракляцьце толькі прызываў, Ад сьцен адходзіў з большай злосьцю І штосьці жуткае кнаваў.
З дня ў дзень хмурней ён станавіўся, Расла ў ім помста, як зьмяя — І сам, як гадзіна, ў ёй, віўся, Ў жыцьці ня бачучы пуцьця.
