Дзяўчына… ведама, дзяўчына — Хто там згадаў, што ў ёй сядзіць; Любіла-ж, пэўна, хоць часінай, — У лес па гэта не хадзіць.
Машэка гэтакі асілак, Што рваў дзярэўе з каранём, Ў руках яе стаў, як апілак; Яго забрала хараством.
