—„А, аскубак газэціны!.. Нават і яна задаецца! Ужо даўно ўсе забыліся аб табе. Адна я магу быць спакойнай, цярплівай. Я ведаю сабе цану і дзеля таго буду гордай і важнай!“
Раз угледзіла яна, што каля яе нешта блішчыць. Іголка падумала, што гэта дарагі камень. Вышла, што гэта было простае шкло ад піўной бутэлькі. Іголка, зьдзіўленая палысклівасьцю шкла распачала з ім гутарку:
—„Вы напэўна, дарагі камень?“—пыталася яна.
—„Блізка каля таго,“—адказала шкло.
І кожды з іх думаў, што мае справу з важнай асобай.
—„Я жыла ў скрынцы ў аднэй паненкі. Гэна паненка была кухарка. На кождай руцэ было ў яе па пяць пальцаў. Страшна капрысныя былі гэныя пальцы. Іх было пяць родных братоў. Але ўсе яны горда дзяржалі сябе, ня гледзячы на тое, што былі ўсе рознага росту. Канцавы—вялікі палец, кароткі і таўсты, заўсёды дзяржаўся збоку; але ён заўсёды казаў, што калі хто-небудзь страціць яго, таго ня возьмуць на ваенную службу. Другі палец пробаваў то пражаніну, то гарчыцу; ён паказваў на сонца і на месяц. Трэці глядзеў цераз плечы іншых. Чацьвёрты насіў залаты паяс, а апошні зусім нічога не рабіў і вельмі гэтым пышаўся. Толькі гэта ў іх была адна лахва і больш нічога. Гэта мяне разазлавала і я пакінула іх.“
Ў гэты момант ў вадасьцечную. канаву налілі вады. Вада пацякла цераз берагі і пацягнула за сабой шкло разам з іголкай.
—„Ну, ўрэшце, і мы крануліся,“—сказала іголка.
