Тады кухарка, ў пальцах каторай іголка зламалася, дарабіла да яе з ляку галоўку і стала зашпіляць ёю хустку.
—„Ну, вось я засьцібка“—сказала іголка.—„Я даўно ведала, што дайду вялікае чэсьці. Я даўно ведала, што я не прападу. Ды ці-ж гэтакія прападаюць калі!“
І яна горда кідала погляды ва ўсе староны.
—„Пазвольце ў вас папытацца,—зьвярнулася да яе суседка — шпілька, — ці вы ня з золата? У вас гэткі пацягаючы выгляд і цікаўная галоўка! Толькі яна ў вас чамусьці маленькая“…
Тады наша іголка скоса глянула на шпільку і так высока задзерла сваю галаву, што выскачыла з хусткі і трапіла ў вадасьцечную канаву, якую ў гэту пару чысьціла кухарка.
—„Ага!“Значыцца, цяпёр мы будзем падарожнічаць!“—сказала іголка.—„Каб толькі мы не заблудзіліся.“
І яна, запраўды, заблудзілася.
—„Я лішне далікатная для гэтага сьвету“—думала яна, лежачы ў канаве.—„Але я ведаю сваю вартасьць і гэта мяне супакоівае,
Цэлыя кучкі трэсачак, саломінак, аскубачкаў старых газэт пераплывалі цераз яе.
—„Глядзіце, як плыве ўся гэта драбяза!“—кажа іголка,—і яны не бачаць, хто пад імі! Я тутака! Чуеце? Я!.. Вось плыве трэсачка; яна нешчасьлівая напэўна думае толькі аб самой сабе, І ня ведае, што ўнізе ляжу я, гэткая далікатная іголка. А, вось, і саломінка нясецца некуды. Бач, як круціцца! Якая яна неасьцярожная. Эй, ты, глядзі, а то якраз сгукнешся аб камень.
