Перайсці да зместу

Старонка:Ластоўскі Андэрсэн.pdf/54

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Тады кухарка, ў пальцах каторай іголка зламалася, дарабіла да яе з ляку галоўку і стала зашпіляць ёю хустку.

—„Ну, вось я засьцібка“—сказала іголка.—„Я даўно ведала, што дайду вялікае чэсьці. Я даўно ведала, што я не прападу. Ды ці-ж гэтакія прападаюць калі!“

І яна горда кідала погляды ва ўсе староны.

—„Пазвольце ў вас папытацца,—зьвярнулася да яе суседка — шпілька, — ці вы ня з золата? У вас гэткі пацягаючы выгляд і цікаўная галоўка! Толькі яна ў вас чамусьці маленькая“…

Тады наша іголка скоса глянула на шпільку і так высока задзерла сваю галаву, што выскачыла з хусткі і трапіла ў вадасьцечную канаву, якую ў гэту пару чысьціла кухарка.

„Ага!“Значыцца, цяпёр мы будзем падарожнічаць!“—сказала іголка.—„Каб толькі мы не заблудзіліся.“

І яна, запраўды, заблудзілася.

—„Я лішне далікатная для гэтага сьвету“—думала яна, лежачы ў канаве.—„Але я ведаю сваю вартасьць і гэта мяне супакоівае,

Цэлыя кучкі трэсачак, саломінак, аскубачкаў старых газэт пераплывалі цераз яе.

—„Глядзіце, як плыве ўся гэта драбяза!“—кажа іголка,—і яны не бачаць, хто пад імі! Я тутака! Чуеце? Я!.. Вось плыве трэсачка; яна нешчасьлівая напэўна думае толькі аб самой сабе, І ня ведае, што ўнізе ляжу я, гэткая далікатная іголка. А, вось, і саломінка нясецца некуды. Бач, як круціцца! Якая яна неасьцярожная. Эй, ты, глядзі, а то якраз сгукнешся аб камень.