тут і водныя расьціны, і звычайная гародніна—пятрушка, кмін і іншыя.
Адны зварачалі на сябе ўвагу сваім добрым выглядам, пышнасьцю барваў, другія былі нейкія хваравітныя, слабыя. Іншыя вялікія расьціны былі пасаджаны ў маленькіх гаршчкох і ім было там цесна, не ставала пажывы; наадварот другія—маленькія, кволыя, сядзелі ў вялікіх гаршчкох і старэнна былі абложаны мохам і чорнай зямлёю.
І кождая з расьцінаў мела сваё найменьне і ў кождай з іх білася сэрца жывога чалавека. Кождая з расьцін была жыцьём аднаго з людзей, каторыя былі разкінуты па ўсім сьвеце.
Маці-гаротніца падхадзіла да кождае краскі, пільна прыслухалася, як б‘ецца кождае сэрца і, ўрэшце, застанавілася каля маленькага сіняватага крокуса, каторы смутна пахіліў сваю галоўку.
—„Гэта маё діцятка!“—сказала яна з радасьцю—„Я пазнала яго сэрца.“
І яна хацела ўзяць краску.
—„Кінь не чапай“ — адказала старая. — „Ты стань вось тут і калі Сьмерць прыдзе сюды і захоча яе высадзіць—прасі, малі, і, ўрэшце, скажы ёй, што калі яна зачэпіць тваё дзіця,—ты павырываеш другія краскі. Яна спалохаецца, бо адказвае перад Богам за кождую красачку.“
Раптам маці пачула ледзяную сьцюжу і дагадалася, што каля яе стаіць Сьмерць.
—„Якім спосабам ты тут?“—спыталася Сьмерць.—„Як гэта ты выперадзіла мяне?“
—„Я маці“,—адказала сьляпая. Сьмерць працягнула руку да сіняватага крокуса, але маці кіну-
