Маці, зкемеўшы, што дзіцяка пачало драмаць, адыйшлася ад калыскі і забавілася каля печы. А дзед падсеў да калыскі і пачаў яе ціханька калыхаць.
Маці села побач і, ўзяўшы дзіця за ручку, запыталася ў дзеда са сьлязамі:
—„Яно не памрэ, праўда? Бог не захоча ўзяць яго ад мяне?“.
Дзед,—гэта была сама Сьмерць,—неяк дзіўна паківаў галавой, што ня можна было зразумець, згаджаецца ён, ці не.
Маці была надта змучана, бо не спала некалькі начэй,—яна сьхіліла галаву і заснула. Але за момант яна прахапілася і задрыжэла ад сьцюжы.
—„Што гэта?“—ўскрыкнула яна з жахам: у калысцы ня было дзіцяці, прапаў і дзед.
Гаротная маці выбегла з дому і, плачучы, з крыкам клікала сваё дзіцятка.
Ў сьнягу на вуліцы сядзела кабета ў чорнай вопратцы. Яна сказала маці:—„У цябе была Сьмерць. Яна ўзяла тваё дзіцятка і панясла яго. Сьмерць ляціць хутчэй чым вецяр і ніколі не аддае што ўзяла“.
— „Ты мне толькі пакажы, куды яна пайшла“ — сказала маці —.— Пакажы дарогу, і я даганю Сьмерць“.
— „Добра, я скажу табе,—адказала кабета ў чорным,—але толькі ты перш павінна сьпеяць мне ўсе тыя песьні, каторыя ты пеяла свайму малому. Я люблю гэтыя песьні. Сколькі разоў я чула,—я-ж Ноч,—як ты пеяла іх і аблівалася сьлезамі“.
— „Я ўсе свае песьні сьпяю табе,—адказала маці,—але толькі не цяпер. Мне-ж так трэба сьпешацца. Скажы, куды мне йсьці?“
