Рука бацюшкі дрыжэла; ён не адважваўся падняць яе, каб вырваць волас з галавы грэшніка, і сьлёзы руччом паліліся з яго вачэй, сьлёзы любові і дараваньня,—сьлёзы, якія маглі загасіць нават вечны пякельны агонь.
Тутака прапеяў певень.
—„Міласьцівы Божа!“—ўскрыкнуў бацюшка.—„Дай ей той супакой, якога я не магу здабыць для яе“.
—„Я ўжо маю яго“.—сказала нябошчыца.—„Ты сам, твае страшныя словы, твой хмурны пагляд на Бога і на ўсё жывое створанае ім — вось што выклікала мяне да цябе. Навучыся лепей пазнаваць людзей. Нават у грэшніках ёсьць частка Божага, Сьвятога, і гэтая частка гасіць пякельны агонь.
Бацюшка пачуў, што яго нехта цалуе. Ён адкрыў вочы. Яснае сонейка заліло сьвятлом пакой у якім ён спаў, а каля пасьцелі стаяла яго жонка, жывая, ласкавая, поўная любові… Усё што збылося, было толькі сном—а сон гэты быў спасланы яму з неба.
МАЦІ.
Ў сьцюдзёную зімовую ноч сядзела маці над калыскай свайго хворага дзіцяці. Дзіцятка, зьбялелае, з заплюшчанымі вочкамі, ледзь дыхала, і бедная маці з вялікай тугаю глядзела на сваё малое і са страхам думала аб яго магчымай сьмерці. Раптам нехта пастукаўся ў дзьверы.
Ў сьвятліцу увайшоў дзед, захінаючыся ў нейкую посьцілку. Ён тросься ад сьцюжы, бо на вуліцы быў мароз і ёдкі вецер.
