Старонка:Купала Жалейка 1908.pdf/157

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

И руки заломе, и крыкам шалйоным
Азвалася с жалю над Янкам звуглйоным.
На брата узгляне; маўчыць той панура,
Зубами заляскае, вочы зажмурэ.
Напрасна дзяўчына аткрыць праўду хоча;
Сжымаецца сэрца, цякуць слйозы з вочаў…
Га! чымся так жыци, лепш легчы у гробе,
У слйозах, у муках, у цяжкай жалобе
Праходзе дзень гэтак; ноч сциха ўжо пхнецца;
А Зося ни мйортва, ни жыва снуецца.
Прашла ноч, и раницу сонцэ прыгнала,
Дзеж панна? но панны с пасцели не стала.
Збудзилися слуги, и пан прабудзиўся.
Сястры няма дома; спачатку здзивиўся,
Но потым и чорные мысли абсели.
Циж Зоси праз тоя не стала с пасцели,
Што спалены Янка?… Тут болей затросся,
Заныла на сэрцы, страх нейки пранйосся.
И выскачэ с хаты, й крыкне на слугаў,
Заве ат работы, ат косаў, ат плугаў:
— «Эй, людзи! дзе Зося, дзе ваша паненка?
«Шукайце усюдых, за хатай, за сценкай;
«Была тут у хаце, няўжо яна ў поли,
«А можэ, а можэ… неўбачу николи!…
«Шукайце, шукайце! бярыце багацце,
Но тольки каб Зосю я видзеў у хатцэ»!…
Крычыць так Лаўчынски на ўсе на староны,
А дзика, а страшна, як звер, як шалйоны.
И збеглися людзи, шукаюць, гукаюць;
Напрасна! дзе Зося, дзе панна, не знаюць
Аж глянуў брат родны у сад на сасонку;
Висиць сястра пана, висиць на пастронку.