Старонка:Купала Жалейка 1908.pdf/155

Бязсильны тут людзи, бязсильны их руки,
Хтож зближыцца к пламю на боли, на муки?
И… пуня згарэла. Тарчыць куча сена;
Дымяць галавешки, астатки ат сценаў;
Цягаюць их людзи з агню на староны.
Но, Божэ! што гэта? корч нейки звуглйоны…
Хто тольки ни ўзгляне, ўцикае с трывоги;
Корч мае людзкие и руки, и ноги!
Пры тулаве, знаць, галава чалавека—
Косць тольки: нимаш ни вачей, ни павекаў.
Пазнаў народ, што хтось згарэў с пуняй разам,
Пакленчыў над трупам, якбы над абразам.
Пазнаци люд хочэ, хто марне так згинуў,
Свет гэты пакинуў, радню ўсю пакинуў?
Глядзяць, аж тут раптам енк страшны разнйосся,
Аж кажны смуциўся, аж кажны затросся.
Енк гэт’кага жалю, енк гэт’кай балесци,
Што можэ душой и тырана затрэсци.
Так крыкне па страчэным любым дзяўчына,
И маци так енкне, хаваючы сына.
И маци тут родная труп той пазнала,
Пазнала таго ў ним, каго ўзгадавала,
Хто хлеба ей беднай насиў яшчэ ўчора,
Хто быўбы ей беднай на старасць падпорай.
Эх, сын яе родны, эх, Янка прыгожы
Ляжыць няжывым на пасцели, на божай;
Не ўстане на веки и свету не ўбачэ…
И плачэ так маци, и горка так плачэ;
А з ею, здаецца, и ночка галосиць,
И слйозы збирае, и к Богу заносиць.