А хоць гора зазнаў, зникла доля навек,
Зося парэ зямлю, у свет дзеци пашли,
Но тут неяк прывык к усяму челавек,
Прырос неяк, як корч да зямли!
Тут усякая рэч як гаворэ с табой:
И крывая бярозка, и сто̀летни дуб,
Снег халоднай зимой, траўка летняй парой,
И асвер, и абциняны зруб…
А бурливы ручэй и зялйониньки сад!—
Хоць брат сэрцэ атдай и душу хоць атдай!…
Сам садочэк садзиў гадкоў дваццаць назад,
А цяпер же вялики, як гай!
С садам гэтым я сжыўся, як с хаткай сваей;
Знаю, скольки з яго маю яблак и слиў;
Шмат начэй скаратаў у йим с Зосяй даўней,
Шмат чаго я у йим перасниў!..
Ой, бывала, як сонейка блысне вясной,
Тожто рай, далибог;—захлипаицца дух,—
Як на ўсе на лады на садок увесь той
Засвяргочэ рой птуша-пяюх!
Тут кукуе зязюля, ци шмат пражыву;
Там чырыкае шпак, там пяе салавей;
Тут крычаць вирабьи и клююць крапиву;
А на ўсйо сонцэ грэе цяплей и цяплей!..
Цяпер глянь, браце, вокам на поле и луг,
На сивец-сенажаць, на вузкие шнуры,
