Пачулася нейкае рыканне, і шаноўны Мастон раптам паваліўся, як сноп.
Забыўшы, што правая рука была ў яго заменена жалезным крукам, ён з усёй сілы стукнуў сабе па ілбе.
Да вучонага сакратара адразу падбеглі на дапамогу, паднялі яго і прывялі ў прытомнасць.
Якія-ж былі яго першыя словы?
— Разявы! Балваны!
— Што? Хто? Чаму? — ускрыкнулі з усіх бакоў. — Што такое?
— Што такое?!
— Ды растлумачце-ж!
— А тое, дурныя галовы, што снарад важыць усяго толькі восем тон! — прароў запальчывы сакратар.
— Ну, дык што-ж?
— Тое, што ён выцясняе 28 тон вады і, значыцца, павінен трымацца на вадзе!
— А які націск паважаны сакратар зрабіў на слова «трымацца»!..
Паважаны сакратар гаварыў праўду. Выратавальнікі забылі асноўны закон, па якому снарад, захоплены падзеннем у глыб акіяна, павінен быў выплысці на паверхню!..
Снарад спакойна зыбаўся цяпер на марскіх хвалях.
Адразу-ж спусцілі на мора шлюпкі, у адну з іх кінуўся Мастон і яго прыяцелі.
Хваляванне дасягнула вышэйшай ступені.
Шлюпкі пад’язджалі да снарада. Настала мёртвая цішыня. Адно акно снарада было адчынена. Асколкі шкла, якія засталіся ў адтуліне, паказвалі, што акно было пабіта.
