ражную і з хваляваннем праводзіла вачыма адплываючых.
Карвет быстра, поўным ходам панёсся па хвалях.
Не будзем перадаваць усіх гутарак між афіцэрамі, матросамі і пасажырамі. Гаварылі аб адным, думалі аб адным, хваляваліся адным: што робіцца з Барбікенам і яго таварышамі? Жывыя яны ці мёртвыя? Мучацца ці ўжо супакоіліся?..
23 снежня, а восьмай гадзіне раніцы, карвет павінен быў прыбыць на прызначанае месца; трэба было чакаць паўдня для таго, каб зрабіць правільнае вызначэнне месца. Буя, да якога быў прымацаваны кабель, яшчэ не ўбачылі.
А поўдні капітан Блемсберы, з дапамогаю сваіх афіцэраў, правяраючых назіранні, вызначыў мясцовасць у прысутнасці дэлегатаў Пушачнага клуба.
Цяжкая хвіліна!
Карвет быў усяго за некалькі кілометраў ад месца, дзе снарад упаў у ваду, к захаду.
Адразу-ж рушылі па гэтаму напрамку.
А поўдні і сорак сем мінут убачылі буй. Ён быў цалкам спраўны, і яго амаль не знесла з месца.
— Нарэшце! — крыкнуў Мастон.
— Што-ж, пачынаць? — запытаў капітан Блемсберы.
— Не трацце ні секунды, — адказаў Мастон.
Прыняты былі ўсе меры для таго, каб карвет трымаўся на вадзе нерухома.
Перш за ўсё патрабавалася даведацца, дзе іменна ляжыць снарад. Падводныя камеры, забяспечаныя паветрам, былі спушчаны.
На 6 000 метраў пад паверхняй вады і пад значным ціскам гэтыя апараты былі небяспечныя, таму
