на юце. Пры з’яўленні Луны думкі іх накіраваліся да гэтага свяціла, на якое тады звернуты былі вочы цэлага паўшар’я.
Найлепшыя марскія трубы не маглі знайсці снарада, які абарачаўся вакол Луны, але ўсё-ж трубы ўсяго свету былі накіраваны на бліскучы дыск, і мільёны вачэй сачылі за ім у гэтую хвіліну.
— Вось ужо дзесяць дзён, як яны паляцелі, — сказаў лейтэнант Бронсфільд. — Дзе яны цяпер?
— Прыбылі на месца прызначэння, — усклікнуў малады мічман, — і гуляюць там!
— Не сумняваюся ў праўдзівасці вашых слоў, — адказаў, усміхаючыся, лейтэнант.
— Сапраўды, сумнявацца ў гэтым нельга, — заўважыў другі афіцэр. — Снарад павінен быў дасягнуць Луны к поўніку, 5-га снежня, а поўначы. Цяпер у нас 11-е снежня, гэта складае шэсць дзён. А за шэсць сутак ёсць магчымасць устроіцца вельмі камфартабельна на новым месцы. Мне здаецца, я бачу нашых адважных землякоў, як яны там размясціліся дзе-небудзь у глыбіні даліны, на беразе ручая, каля снарада, што ўвайшоў напалавіну ў зямлю; я бачу, як Ніколь аглядае мясцовасць, Барбікен начыста перапісвае свае запісы, а Мішэль Ардан напаўняе лунныя пустыні араматам сваіх выдатных цыгар.
— Так! так! Гэта так, іменна так! — усклікнуў мічман.
— Хацеў-бы я гэтаму верыць, — сказаў лейтэнант Бронсфільд. — На жаль, няма ніякіх вестак з Луны!
— Выбачайце, лейтэнант, хіба Барбікен не можа адтуль напісаць? — засупярэчыў мічман.
Усе засмяяліся.
— Не пісьмо, — са жвавасцю падхапіў мічман, — не пісьмо! Пошта тут не прычым.
