РАЗДЗЕЛ ХVІІ
Кратэр „Ціхо“
А шостай гадзіне вечара снарад праносіўся каля паўднёвага полюса на адлегласці менш 60 кілометраў, — на адлегласці, роўнай той, на якой ён набліжаўся да паўночнага полюса. Ён, значыцца, рухаўся па эліпсу.
Падарожнікі зноў увайшлі ў спрыяючую частку сонечных праменняў. Прамяністае свяціла зноў сустрэлі трохразовым «ура». Разам са святлом яно пасылала цеплыню, якая хутка пранікла праз металічныя сценкі снарада. Шкло на вокнах зноў стала празрыстым, — слой лёду знік нібы па чараўніцтву.
Газ, для эканоміі, адразу патушылі.
— Ах, якія слаўныя, жыватворчыя цёплыя праменні! — гаварыў Ніколь. — Пасля доўгай ночы з якой, я думаю, нецярплівасцю чакаюць селеніты з’яўлення дзённага свяціла!
— Так, — адказаў Ардан, нібы цешачыся святлом і цеплынёй, — усё жыццё ў цяпле і святле!
Каб была Зямля «поўная», падарожнікі маглі-б з гэтага пункта яе ўбачыць.
Але Зямля, затануўшая ў сонечным ззяніі, заставалася яшчэ нябачнай.
Іншае відовішча павінна было прыцягваць іх увагу — паўднёвая частка Луны, якую тэлескоп набліжаў да іх на адлегласць не больш адного кілометра.
Яны не адыходзілі ад акон і заўважылі ўсе асаблівасці дзіўнага мацерыка.
Горы «Дэрфель» і «Лейбніц» утвараюць дзве асобныя групы, якія ляжаць амаль на паўднёвым