палажэнне ў прасторы. Аднак, жывёліна, здавалася, не здагадвалася, што плавае ў паветры.
Самі падарожнікі, здзіўленыя, уражаныя, не гледзячы на ўсе свае мудрыя разважанні, адчувалі, што целу іх нехапае вагі. Калі яны працягвалі рукі, — рукі не апускаліся самі. Галовы няпэўна матляліся на плячах. Ногі не прыцягваліся к падлозе снарада. Гэта быў стан п’яных людзей, якія пачынаюць адчуваць, што трацяць устойлівасць.
Мішэль раптам падскочыў і, адлучыўшыся на некаторую адлегласць ад дна снарада, павіс у паветры. У адзін момант абодва яго прыяцелі далучыліся да яго, і ў цэнтры снарада ўтварылася дзіўная карціна.
— Ці мысліма ўсё гэта? Ці праўдападобна гэта? Ці магчыма гэта? — крычаў здзіўлены Мішэль. — Не! Але, аднак, як бачыце, сапраўды гэта ёсць!..
— На гэту карціну нядоўга прыдзецца любавацца, — адказаў Барбікен. — Як толькі снарад пяройдзе за нейтральны пункт, зараз-жа пачне дзейнічаць луннае прыцяжэнне, і мы будзем падаць на Луну.
— Тады мы, значыць, будзем прахаджвацца па верху снарада дагары нагамі? — запытаў Мішэль.
— Не, гэтага не будзе, — адказаў Барбікен, — таму што снарад, цэнтр цяжару якога ляжыць параўнальна нізка, пачне пакрыху паварочвацца дном да Луны.
— Значыць, і ўся наша гаспадарка перавернецца ўверх дном: вось табе і на!
— Супакойся, мілы, — сказаў Ніколь. — Баяцца няма чаго. Ні адзін прадмет не кранецца з месца, таму што снарад павернецца зусім непрыкметна.
