людзьмі, калі яны ўжо не разумнейшыя за нас, і… арганізаваць у іх рэспубліку!
— Ды яшчэ пытанне, ці ёсць на свеце гэтыя селеніты? — засупярэчыў Ніколь, у якога пад уплывам незразумелага ап’янення з’явіўся новы незвычайны задор.
— Хто асмеліўся сказаць, што няма селенітаў? — шалёна закрычаў Мішэль.
— Я! — адказаў Ніколь.
— Капітан! Не спрабуй паўтараць гэтай дзёрзкасці — а не дык я заткну тваю глотку.
Праціўнікі гатовы былі кінуцца адзін на аднаго, і гэта недарэчная спрэчка закончылася-б бойкай, калі-б Барбікен не кінуўся іх разнімаць.
— Стойце, няшчасныя! — крыкнуў ён, разнімаючы іх. — Калі там няма селенітаў, мы абыйдземся і без іх…
— Так, — ускрыкнуў Мішэль, які ўжо зусім забыў пра ўсе свае ранейшыя разважанні, — мы і без іх можам абыйсціся. І што нам селеніты?.. Далоў селенітаў!
— Нам патрэбна толькі Луна! — закрычаў Ніколь.
— Мы ўтраіх арганізуем рэспубліку!
— Я буду кангрэсам! — лемантаваў Мішэль.
— А я сенатам! — гарланіў Ніколь.
— А Барбікен прэзідэнтам! — рыкаў Мішэль.
— Не павінна быць ніякага прэзідэнта, не абранага народам! — крыкнуў Барбікен.
— Прэзідэнт будзе абірацца кангрэсам, — загаласіў Мішэль, — а паколькі я сам кангрэс, то я аднагалосна выбіраю цябе прэзідэнтам!
— Ура! ура! ура прэзідэнту Барбікену! — крычаў Ніколь.
— Гіп! гіп! гіп! — рыкаў Мішэль Ардан.
