Дыяна паддалася ліслівым прамовам і з жалобным скогытам выпаўзла з-пад канапы.
— Дыяна тут, — сказаў Барбікен, — але дзе-ж Спутнік?
— Спутнік? — паўтарыў Ардан. — І Спутнік, пэўна, недалёка. Ён таксама дзе-небудзь схаваўся. Спутнік, сюды! Спутнік! Спутнік!
Але Спутнік не паказваўся, а Дыяна скагытала жаласна.
Дыяну аглядзелі, знайшлі, што яна не ранена і не скалечана, і яе пачаставалі смачным піражком, пасля чаго яна адразу пакінула жаласна скагытаць.
Доўга шукалі, пакуль, нарэшце, знайшлі Спутніка. Ён ляжаў у верхнім аддзяленні снарада, куды яго падкінула пры штуршку. Бедны сабака моцна пабіўся і меў вельмі жалкі выгляд.
— Якое гора! — усклікнуў Мішэль Ардан. — Вось табе і акліматызацыя…
Спутніка асцярожна знялі ўніз.
Галавою ён стукнуўся аб скляпенне снарада і, здавалася, бадай ці мог ачунець пасля такога ўдару.
Раненага паклалі на падушку, і тут ён вольна ўздыхнуў.
— Бедны Спутнік! Сябра ты мой мілы! — прыгаварваў Ардан. — На нас ляжыць адказнасць за тваё жыццё, галубочак! Ды няхай лепш у мяне адваліцца правая рука, чым прападзе хаця адна лапка ў майго мілага Спутніка!
Ён даў вады пабітай жывёле. Сабака прагавіта пачаў хлябтаць.
Затым цікаўныя падарожнікі зноў пачалі назіраць за Зямлёй і Луной.
