у жыцці міла і дорага, быў ледзь прыкметнай велічынёй у прасторы, здаваўся знікаючым сярпом.
Тры таварышы доўга моўчкі глядзелі ўдалячынь.
А ядро ўсё неслася і неслася, хоць скорасць яго паступова змяншалася.
Праз некаторы час падарожнікі захацелі спаць. Следам за вельмі ўзбуджаным станам, у якім яны знаходзіліся апошнія гадзіны на Зямлі, немінуча павінна была прыйсці стомленасць.
— Проста з ног валіць! — прагаварыў Ардан. — Ну што-ж, нічога не зробіш! Спаць, дык спаць!
Яны паляглі на матрасах, і неўзабаве ўсе трое заснулі глыбокім сном.
Але не праспалі яны і чвэрці гадзіны, як раптам Барбікен устае, пачынае будзіць таварышоў і на ўвесь голас крычыць:
— Знайшоў! Ведаю! Знайшоў!
— Што знайшоў? Што? — ускрыквае Мішэль Ардан, падскакваючы на матрасе.
— Прычыну, чаму мы не чулі стрэлу калумбіяды?
— Якая-ж прычына? — запытаў Ніколь.
— Снарад ляціць хутчэй чым гук! Мы перагналі гук[1]. Ядро наша імчалася хутчэй, чым гук ад выбуху!
РАЗДЗЕЛ ІІІ
Падарожнікі ўладжваюцца
Адразу-ж пасля гэтага цікавага паведамлення Барбікен і яго абодва таварышы зноў заснулі.
- ↑ Скорасць гуку ў паветры роўна не больш 330 метрам у секунду, а ядро мела пачатковую скорасць 11 000 метраў у секунду.