асветлена. Яго можна было палічыць за маленькую Луну. Ён ляцеў незвычайна хутка і апісваў, як відаць, вакол Зямлі лінію, якая перарэзвала шлях нашага ядра. Паступальны рух гэтага цела дапаўняўся вярчэннем яго вакол асі; значыцца, яно ў сваім руху нічым не адрознівалася ад іншых нябесных цел, што рухаюцца ў прасторы.
— Гэта што такое? Гэта што такое? — усклікнуў Мішэль Ардан. — Другі снарад?
Барбікен не адказаў. З’яўленне гэтага велізарнага цела здзівіла яго і ўстрывожыла. Магчыма была пагібельная сустрэча, — сутычка скінула-б снарад на Зямлю.
Барбікен вельмі хутка зразумеў гэтую магчымасць.
Ардан і Ніколь моўчкі глядзелі ў прастору.
Шар, набліжаючыся, усё павялічваўся. З прычыны аптычнага абману здавалася, што снарад імчыцца проста да яго.
— Ды што гэта? — усклікнуў Мішэль Ардан. — Паязды зараз-жа стыкнуцца!
Інстыктыўна падарожнікі падаліся назад. Жах іх быў нязмерны, але працягваўся нядоўга. Нябеснае цела праляцела за некалькі сот метраў ад іх і знікла; яго паверхня адразу злілася з глыбокім змрокам прасторы.
— Шчаслівай дарогі! — прагаварыў Мішэль Ардан, з відавочным задавальненнем уздыхаючы поўнымі грудзьмі. — Што-ж гэта, няўжо і на небе так цесна, што нельга без рызыкі гуляць па ім у маленькім снарадзе? Хто ведае, што гэта за неўгамаваны шар, які ледзь з намі не стыкнуўся?
— Я ведаю, — сказаў Барбікен.
— Вось чорт! Ты ўсё на свеце ведаеш!
