што снарад падняўся вышэй шасці міль. Ну-тка, Ніколь вытрасай кішэні.
— Спачатку праверым, ці сапраўды я прайграў, — адказваў Ніколь, — а потым і вытрасем кішэню. Я не спрачаюся, можа быць, што меркаванні і заключэнні Барбікена цалкам правільныя і што я прайграў 9000 далараў. Але мне прыходзіць у галаву іншае меркаванне, якое магло-б знішчыць самы заклад.
— Якое-ж гэта? Якое?
— А такое, што з той ці іншай прычыны іскра не дайшла да пораху і мы не паляцелі, а сядзім спакойна ў пушцы.
—Ну, капітан, такое «вучонае меркаванне» я вам хоць зараз прыдумаю! Я думаў, што і сапраўды сур’ёзнае! Сядзім на адным месцы! Гэта мне вельмі падабаецца! Ну, а штуршок, які нам ледзь навекі вачэй не закрыў, вы як яго растлумачыце, га? Як растлумачыце вы ўласную непрытомнасць? Як растлумачыце рану на плячы ў Барбікена?
— Усё гэта я ведаю, Мішэль, усё гэта я ведаю, але дазволь. Яшчэ адно слова…
— Слухаю, капітан.
— Ты чуў стрэл? Гук стрэлу павінен быў быць аглушальным. Ты яго чуў?
— Не, — адказваў Ардан, — не, я не чуў стрэлу.
— А вы Барбікен?
— Я таксама не чуў.
— Вы таксама не чулі? Дзіўна!
— Сапраўды дзіўна, — прашаптаў прэзідэнт. — Чаму-ж мы не чулі стрэлу?
Прыяцелі са здзіўленнем глядзелі адзін на аднаго.
Сапраўды, тут яны сустрэліся з нерастлумача-
