Ён расплюшчыў вочы, прыпадняўся і адразу-ж запытаў:
— А што, Ніколь, мы ляцім?
Ніколь і Ардан пераглянуліся.
Яны зусім забылі пра стрэл. Яны клапаціліся пакуль не аб вагоне, а аб падарожніках.
— А што-ж, сапраўды, з намі робіцца? — запытаў Ардан. — Ляцім мы?
— Ці ляжым спакойна на зямлі Фларыды? — сказаў Ніколь.
— Ці на дне Мексіканскага заліва? — дадаў Ардан.
— Гэта яшчэ што такое? Што за выдумкі! — крыкнуў Барбікен.
Абедзве здагадкі, выказаныя таварышамі, адразу-ж вярнулі яму прытомнасць.
Як-бы там ні было, але пакуль яшчэ нельга было сказаць што-небудзь пэўнае адносна становішча снарада. Уяўная нерухомасць і адсутнасць якіх-бы та ні было зносін са знешнім светам не дазвалялі вырашыць гэтага пытання.
Можа здарыцца, снарад ляціць у прасторы, але можа быць, што, падняўшыся крыху ўверх, ён упаў на зямлю ці ў Мексіканскі заліў… прымаючы пад увагу нязначную шырыню Фларыдскага поўвострава, можна было лічыць падзенне ў Мексіканскі заліў больш праўдападобным.
Справа была сур’ёзная, і задача надзвычай цікавая. Трэба было вырашыць яе як мага хутчэй.
Барбікен, перамагаючы сілаю волі цялесную слабасць, стаў на ногі і пачаў уважліва прыслухоўвацца. Звонку — абсалютная цішыня. Сцены былі такія тоўстыя, што не прапускалі ніякага гуку.
Але адна акалічнасць надзвычайна здзівіла Барбі-
