паварушылася: рукі крануліся, галава ўзнялася. Ардан стаў на калені, абмацаў сябе, прагаварыў галоснае «ух!» і сказаў:
— Мішэль Ардан цэлы. Паглядзім, што з астатнімі.
Ён правёў некалькі разоў рукою па ілбу і, паціраючы скроні, крыкнуў:
— Ніколь! Барбікен!
Ён са страхам чакаў, ці будзе адказ.
Адказу не было.
Не толькі адказу, — ні адзінага ўздыху…
Ён паклікаў паўторна.
Зноў ні адзінага гуку.
— Чорт вазьмі, — загаварыў Ардан, — яны нібы з пятага паверху ўніз галавою шыбанулі. Ба! — дадаў ён са звычайнай непахіснай упэўненасцю, — калі француз мог стаць на калені, дык ужо амерыканцы напэўна ўскочаць на ногі! Агледзімся-тка добра і скемім усё грунтоўней!
Ардан адчуваў, што жыццё хутка да яго варочаецца, кроў супакойвалася і зноў рабіла свой звычайны абарот. Ён зрабіў яшчэ некалькі намаганняў і яму ўдалося захаваць роўнавагу.
Ён стаў на ногі, выняў з кішэні запалкі, чыркнуў і запаліў газ.
Газавік быў зусім цэлы, газ не вылецеў.
Аднак, Ардан ведаў гэта і раней, таму што, каб вылецеў газ, то, па-першае, засмярдзела-б, а па-другое, немагчыма было-б беспакарана вадзіць запаленай сярнічкай у закупоранай прасторы, поўнай газу.
Газ, злучаючыся з паветрам, утварыў-бы лёгкую запальную сумесь, і вельмі можа быць, выбух закончыў-бы тое, што пачало страсенне.
