Між тым Барбікен і Ніколь заканчвалі апошнія падрыхтаванні.
Хранометр Ніколя паказваў дваццаць мінут адзінаццатай.
Ён быў пастаўлены па хранометру інжынера Мерчызона. Барбікен паглядзеў на яго і сказаў:
— Таварышы, цяпер дакладна дваццаць мінут адзінаццатай. У дзесяць гадзін сорак шэсць мінут і сорак секунд Мерчызон пусціць электрычную іскру па дроце, які злучаецца з зарадам калумбіяды. Значыцца, нам застаецца прабыць на Зямлі ўсяго толькі дваццаць шэсць мінут.
— Дваццаць шэсць мінут і сорак секунд, — заўважыў дакладны і акуратны Ніколь.
— Што-ж, хіба гэта мала? — выкрыкнуў бесклапотна Ардан. — За дваццаць шэсць мінут можна зрабіць безліч спраў. Можна не толькі абмеркаваць самыя важныя маральныя і палітычныя пытанні, але нават і вырашыць іх. Калі дваццаць шэсць мінут скарыстаць разумна, дык яны варты дваццаці шасці гадоў. Што мінуты! Некалькі секунд Паскаля ці Н’ютона, не ў прыклад, важней, чым цэлае жыццё бескарыснага натоўпу дурняў і дармаедаў. Куды важней, карысней, даражэй…
— Ну, і што-ж ты з гэтага выводзіш, неўгамаваны гаварун? — запытаў Барбікен.
— Выводжу толькі тое, што нам застаецца прабыць на Зямлі цэлых дваццаць шэсць мінут.
— Цяпер толькі дваццаць чатыры, — паправіў Ніколь.
— Добра, толькі дваццаць чатыры, мой дарагі капітан, дваццаць чатыры мінуты, за якія можна добра абмеркаваць…
— Мішэль, — перабіў яго Барбікен, — у нас будзе
