— Нават назвы такой не чуў!
— Гэта мяне ані не здзіўляе, — казаў далей Ардан. — Дык вось ведай, што ў гэтай п’есе, між іншым, паказаны злодзей, які збіраецца зрабіць дзірку ў сцяне і раптам запытваецца ў сябе, якую-б прыгажэйшую форму надаць дзірцы: ліры, кветкі, птушкі ці вазы… Скажы мне, дарагі Барбікен: каб ты быў тады прысяжным, засудзіў-бы ты гэтага злодзея?
— Разумеецца, і ні нахвіліну не задумаўся-б! — адказаў старшыня Пушачнага клуба. — Прызнаў-бы яшчэ абцяжаючыя віну акалічнасці: узлом з загадзя абдуманым намерам…
— А я-б прызнаў яго невінаватым, мой мілы Барбікен! Вось бачыш: ты ніколі не здолееш зразумець мяне.
— І нават не буду старацца, мой мужны мастак!
— Так, знешні выгляд нашага вагона можа быць куды лепшым, — гаварыў Ардан. — Затое я яго абсталюю, як хачу: з камфортам і раскошаю, як належыць пасольству ад Зямлі!
— У гэтых адносінах, дарагі Мішэль, — адказаў Барбікен, — ты вольны разгарнуць усю сваю артыстычную фантазію: мы табе не будзем перашкаджаць. Ты паклапаціся аб прыемным, наша-ж справа — падрыхтаваць усё неабходнае і карыснае.
— Дарэчы. Што ты надумаў там, у лесе, — замест таго каб паляваць за Ніколем? Ты аб’явіў, што прыдумаў сродак захаваць нашы галовы і косці ў часе стрэлу. Памятаю: ты гаварыў аб нейкіх спружынах і аб вадзе, але я нічога не зразумеў.
— Як-жа ты паверыў?
— Мілы Барбікен! Ведай: ва ўсім, што датычыцца матэматыкі і механікі, я буду слепа табе
