Старонка:З пушкі на Луну.pdf/186

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

колькі рук ён паціснуў за гэтыя дні, колькі выпіў урачыстых брудэршафтаў.

Хутка ён зусім стаміўся. Ад бясконцых, хаця і кароткіх, прывітальных прамоў горла яго да такой ступені ахрыпла, што з вуснаў выляталі ўжо нечленападзельныя гукі; ад бакалаў віна, якія Ардан павінен быў выпіць у гонар усіх графстваў асобных штатаў Паўночнаамерыканскага Саюза, ён ледзь не захварэў на моцнае запаленне страўніка і кішок.

Такі поспех у першы-ж дзень ускружыў-бы галаву іншаму чалавеку, але Мішэль Ардан здолеў утрымацца ў межах поўап’янення, якое, між іншым, выклікалася не столькі віннай парай, колькі агульнай мітуснёй і стомленасцю. Ён увесь час захоўваў сваю дасціпную і чароўную вясёласць.

З усіх дэпутацый, што з’явіліся да Мішэля Ардана, асабліва адзначылася працэсія лунатыкаў, якая палічыла сваім неадменным абавязкам пазнаёміцца з будучым заваявальнікам Луны. Лунатыкі — іх у Амерыцы даволі многа — звярнуліся да яго нават з фармальнай просьбай, каб ён узяў іх з сабою і завёз іх на лунную радзіму. Некатарыя сцвярджалі, што ведаюць «лунную мову», і прапанавалі навучыць яго гаварыць «па-селеніцку». Мішэль Ардан і іх зачараваў, даўшы згоду праслухаць некалькі лекцый луннай мовы і абяцаўшы ім выканаць усе іх маленькія даручэнні на Луне.

— Дзіўная манія! — сказаў ён Барбікену, выправадзіўшы дэпутацыю лунатыкаў. — Ты верыш ва ўплыў Луны на людскія хваробы?

— Не. Не ведаю нават, чаму тут верыць, — адказаў Барбікен.

— Я таксама не веру, — казаў далей Ардан, —