жыце за свае скуры… Дакажыце цяпер, што звялі ўсе свае старыя рахункі: прыміце прапанову, якую я хачу вам унесці.
— Кажыце! — сказаў Ніколь.
— Друг Барбікен верыць, што яго снарад даляціць проста да Луны…
— Безумоўна, даляціць! — усклікнуў Барбікен.
— А друг Ніколь думае, што ядро ўпадзе назад на Зямлю.
— Зразумела! Я ў гэтым цалкам упэўнены! — усклікнуў капітан.
— Добра! — казаў далей Мішэль Ардан. — Адзін думае так, другі — наадварот! Я не маю намеру пераконваць вас у адваротным, але проста вам прапаную: паляцім усе разам, а там убачым чыя праўда…
— А? Што? — усклікнуў збянтэжаны Мастон.
Пры гэтай раптоўнай прапанове абодва праціўнікі глянулі адзін на аднаго. Барбікен глядзеў ва ўпор на капітана, чакаючы яго адказу; Ніколь утаропіўся на Барбікена, падсцерагаючы першае яго слова.
— Ну, дык што-ж? — казаў далей Мішэль Ардан самым ветлівым тонам. — Страсення-ж цяпер няма чаго баяцца…
— Згодзен! — закрычаў Барбікен.
Але, не гледзячы на ўсю хуткасць адказу старшыні Пушачнага клуба, з вуснаў капітана Ніколя адначасова вырвалася тое-ж самае слова.
— Ура! Брава! Гіп-гіп! — закрычаў Мішэль Ардан, падаючы рукі абодвум праціўнікам. — Ну, цяпер, калі гэта справа ўладжана, дазвольце, прыяцелі, па французскаму звычаю, пачаставаць вас… Пойдзем снедаць!
