Старонка:З пушкі на Луну.pdf/18

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

— Слухайце, слухайце! — пачулася з усіх бакоў.

— Але вайна, — казаў далей Барбікен, — пры цяперашніх акалічнасцях немажліва, і, як-бы не хацёў яе паважаны аратар, які толькі што перарваў маю прамову сваімі палкімі воклічамі, шмат гадоў міне раней, чым на полі бойкі пачуюцца стрэлы нашых гармат. Трэба з гэтым фактам змірыцца. Трэба на другім шляху шукаць выхаду для пажыраючага нас жадання дзейнасці!

Сход адчуў, што старшыня зараз пяройдзе да галоўнай часткі сваёй прамовы. Увага падвоілася.

— Вось ужо некалькі месяцаў, паважаныя сачлены, — казаў далей Барбікен, — як я паставіў перад сабой пытанне; ці нельга нам, не выходзячы за рамкі нашай спецыяльнасці, прадпрыняць якую-небудзь выдатную справу, вартую духа дзевятнаццатага стагоддзя? Ці не дасягнула балістыка такога ўзроўню, які ўжо дазваляе ажыццяўляць велічныя доследы? Доўга я думаў, шукаў, працаваў, вылічваў і пераканаўся, што мы можам прадпрыняць адну справу, якая ў іншых дзяржавах здасца проста нязбытнай. Праект гэтай справы я распрацаваў ва ўсіх дэталях. Ён будзе прадметам майго паведамлення. Справа вартая вас! Яна вартая ўсяго слаўнага мінулага Пушачнага клуба. Яна прашуміць на ўвесь свет.

— Вялікі шум? Моцны гук? — усклікнуў адзін палкі артылерыст.

— Так, вельмі вялікі шум, нават у літаральным значэнні гэтага слова, — адказаў Барбікен.

— Не перашкаджайце! — пачуліся галасы.

— Паважаныя сачлены, — зноў пачаў Барбікен, — прашу цяпер выслухаць мяне ўважліва…

Па сходу прабегла нервовае трапятанне. Папра-