Поўныя захаплення, бурныя крыкі натоўпу не сціхалі за ўвесь час гэтага трыумфальнага шэсця. Мішэль Ардан здаўся на волю натоўпу з відавочным задавальненнем. Яго шырскі твар так і ззяў ад радасці. Часамі эстрада гойдалася, — то зверху ўніз, то з аднаго боку на другі, — нібы карабль на сільных хвалях. Але абодва героі мітынга не баяліся марскога гойдання: як вопытныя маракі, яны пераступалі з нагі на нагу і ўпэўнена трымаліся на хісткім судне, якое ўрэшце даплыло без аварый да гавані Тампа. Тут Мішэль Ардан здолеў па-майстэрску вызваліцца ад магутных абдымкаў сваіх палкіх прыхільнікаў. Ён шчасліва дабраўся да гасцініцы «Франклін», схаваўся ў сваім нумары і адразу лёг спаць, між тым як натоўп, з добрую сотню тысяч людзей, акружыў гасцініцу, заняў бліжэйшыя часткі вуліц і завулкаў і доўга яшчэ гудзеў пад вокнамі Ардана.
У той-жа час кароткая, але вельмі сур’ёзная і рашучая сцэна разыгралася між таямнічым незнаёмым і старшынёй Пушачнага клуба. Як толькі Барбікен вызваліўся, ён накіраваўся проста да свайго праціўніка.
— Ідзіце за мною! — сказаў ён прарэзлівым тонам.
Незнаёмы пайшоў за ім па наберажнай. Хутка яны апынуліся адны на прыстані, перад верф’ю.
Тут ворагі глянулі адзін аднаму ў вочы.
— Хто вы такі? — запытаў Барбікен.
— Капітан Ніколь.
— Я так і думаў. Да гэтага часу выпадак не ставіў вас на маю дарогу…
— Таму я сам стаў на яе.
— Вы мяне зняважылі.