— Безумоўна, належала! — усклікнуў Том Гентэр, ярасна мяшаючы вуголле ў каміне канцом свайго кастыля.
— Ну, — дадаў Мастон, — дык чаму-ж Англіі, у сваю чаргу, не належаць амерыканцам?
— Вось гэта правільна! — усклікнуў палкоўнік Блемсберы. — Зусім правільна!
— А схадзіце — парайце гэта прэзідэнту Злучаных Штатаў! — закрычаў Мастон. — Як ён вас прыме, а?
— Дрэнна прыме! — працадзіў Білсбі праз свае чорныя зубы, зацалеўшыя ад вайны.
— Дык няхай ён, — казаў далей Мастон, — на наступных выбарах не разлічвае на мой голас, клянуся гонарам!..
— І нашых яму не мець! — дружна пацвердзілі астатнія ваяўнічыя інваліды.
— Ну, а пакуль, — сказаў Мастон у заключэнне, — калі мне не дадуць магчымасці выпрабаваць маю новую мартыру на сапраўдным полі бітвы, я выходжу з членаў Пушачнага клуба і выязджаю з Балтыморы. Лепей пахаваю сябе жывым у саванах.
— І мы зробім тое-ж самае! — падхапілі таварышы ваяўнічага сакратара Пушачнага клуба.
Так абстаялі справы ў клубе. Рознагалоссе нарастала з кожным днём, клубу пагражала ўжо небяспека распаду. Але адна зусім нечаканая падзея папярэдзіла катастрофу.
На другі дзень пасля апісанай гутаркі члены клуба атрымалі наступнае цыркулярнае пісьмо:
„Балтымора, 3 кастрычніка.
- Старшыня Пушачнага клуба мае гонар паведаміць сваіх сачленаў, што на агульным сходзе 5-га чысла
